काठको पुतली

बुद्धिमान तिमि छैनौ भनौ भने लोक सबै निहुरिए

म किन झुक्किए आज बेसरी चातुर्य कठै शिहुरिए। 

ठस ठस लोक कुना कुना आज सकस बोकिरहेछ 

ऐजेरु बढेर स्वास फुलेर यो समाज खोकिरहेछ।।

चतुर भई आफ्नै हेतु उसले यन्त्र जसरि बनायो 

भरिदेउ रगत तन्काईदेऊ नसा अब सिनोझैँ गनायो। 

तप्का तप्का खादिएको छ मांग्सपेसी बोक्ने कंकाल

उठ उठ अब ब्यूताऊ इन्द्रिय बुझ यो सकुनिको चाल।।

हेर्दा हेर्दै उम्रियो सिस्ने बाँझो सरापी रहेछ 

भाची सिटा सिस्ने घारिले दाग बत्ति जो दिएछ।

तानी घिसारी मेरो बिधत्तो कालकोठरी तिमीले पुरायौ

कुन पाप मेट्न बैतर्नी तरुं म जनम जनम कुरायौ।।

उठ उठ अब छायाँले आफ्नै गिज्याउने बेला भैसक्यो

भोकले भोक मेटाऊ अब समय कटी गैसक्यो। 

हात खुट्टा बझार धर्तीमा फटाऊ कयौं सुतली

मनुष्य तिमि हुनलाई अब जलाऊ काठको पुतली।।