आज रमिता छ

 

इन्द्र देवले सोमरस पिएपछि भन्नुभयो, "तिमी पानीको फोका हौ।" बाँकी बचन मौनतामा भए। म सोच्न थालेँ," म पानीको फोका नै हुँ त।" इन्द्रजी मुस्काउनुभयो।

अन्ततः चेतना पनि त भ्रम नै रहेछ। चेतना पनि पानीको फोका रहेछ। 

प्रिय, आकाश तिर नहेर, आकाश धेरै थरिका हुन्छन्। यो आकाशलाई नपत्याउ, झिलमिल तारालाइ नपत्याउ। यो संयोगलाई पत्याउ। हाम्रो जुधेको क्षणलाई पत्याउ। झुटो आकाशतिर कति हेरूँ? म वर्तमानमा बाँच्न चाहन्छु। यहाँ आफू खुसी हुँदा हाँस्नेहरू हुन्छन्, अरू खुसी हुँदा हाँस्नेहरू हुन्छन्। यहाँ हाँसिरहेन पनि हुन्छन्। हाँस्ने मौका कुर्नेहरू पनि छन्। म वर्षातमा हाँस्छु, कालो बादललाई सिरानी बनाउँछु, धुवाको सास फेर्छु। यो संयोग त हो। म त पानीको फोका हुँ। म त पाहुना हुँ; दुई दिनको, एक जन्मको, यस समयको, मेरा पिताको, र मेरी आमाको। चिन, आकाश र तारा सबै भ्रम हुन्। पाल भ्रम, पिउ विष, पिउने र पिइने सबै एक हुन्। दुवै विषालु हुन्। क्षमा गर, देवी। समय एउटै भएर पनि न त तिमीले यो आकाशलाई बुझ्न सक्यौ, न मैले बुझ्न सकेँ। म त अबोध बालक, कपोकल्पित दुःस्वप्न र जन्जिरको मातले थिचिएको, चेतनाले दोब्रिएको, दास हुँ। मेरो मालिक छ, म मानव रहेछु। वर्षात पनि मिठो छ, तिम्रो नदेखिएको आगमन पनि मिठो छ। तिमीलाई कल्पिदाको समय मिठो छ। मंगलमा टेक्नुछ, चन्द्रको सहारा अपरिहार्य छ। गिदि चाहिन्छ, लाधि नालामा पाइन्छ। अस्त।